سخنرانی اد ملکرت - نماینده ویژه دبیرکل ملل‌متحد و رئیس پیشین یونامی در گردهمای بزرگ مقاومت در پاریس
دوستان عزیز، مفتخرم که امروز این‌جا نزد شما باشم تا تعهد خود را مورد تأکید قرار دهم و مسیر در جستجوی عدالت را ادامه دهم، تا باز هم بر درهای بسته بکوبم، هر چقدر هم طول بکشد تا باز شوند و هم‌چنان جامعه جهانی را تشویق کنم روی خود را برنگرداند تا ساکنان کمپ لیبرتی در آزادی و یک زندگی جدید باشند.
من نگرانم که با وجود همه تلاشهایمان در دوره‌های اخیر، بی‌عدالتی هم‌چنان غالب است، درها هم‌چنان قفل هستند و جامعه جهانی قادر نبوده، تلاش نکرده و خیلی ساده شهامت آن را نداشته که تحولی در محاصره پنج ساله‌یی ایجاد کند که دقیقاً همان چیزی است که هم‌چنان در لیبرتی ادامه دارد. درست است که متأسفانه وضعیت در بسیاری از نقاط خاورمیانه‌رو به وخامت گذاشته و راه آنارشیسم، ستم، اذیت و آزار، تفرقه فرقه‌یی و درد و رنج ظاهراً بی‌پایان مردمی را باز کرده که فقط می‌خواهند در صلح با اقوام و همسایگان خود زندگی کنند.
این اما حقیقت ندارد که به این دلیل، مشکلات ساکنان لیبرتی باید از اهمیت کمتری برخوردار شود، پایان دادن به محاصره لیبرتی بیش از هر زمان دیگری به‌طور اضطراری لازم است.
اجازه بدهید بر گام‌های فوری لازم و ممکن برای شکستن این بن‌بست تأکید کنم:
یکم، آمریکا و کشورهای عضو اتحادیه اروپا و دیگر کشورهای ذیربط باید سهمیه‌یی برای اعطای پناهندگی و تعهد مالی برای بازاسکان ساکنان کمپ لیبرتی بپذیرند.
دوم، کمیساریا باید با دولت عراق بر سر استاتوی کمپ لیبرتی به‌عنوان یک کمپ پناهندگی تحت حفاظت قانون بین‌الملل وارد عمل شود.
سوم، تشویق دولت عراق برای برقراری یک کمیته ترکیبی بی‌طرف جهت نظارت بر اعمال یادداشت تفاهم 2011 بین دولت عراق و ملل متحد.
چهارم، درخواست از یونامی برای تعیین افسران رابط بی‌طرف که در کمپ سکونت داشته باشند و گزارش‌دهی مستقل را در مورد شرایط روزمره زندگی تضمین کنند.
پنجم، اصرار بر این‌که دولت عراق باید دسترسی به خدمات پزشکی را تضمین کند.
ششم، از دولت عراق خواسته شود تضمین کند که کمپ بدون تأخیر به شبکه برق شهری وصل شود.
شروع به‌کار روی این گام‌ها نباید خیلی سخت باشد، مادامی که اراده سیاسی وجود داشته باشد تا ساکنان را به‌عنوان پناهندگانی که هستند به‌رسمیت بشناسند. نباید سکوت کرد و کنار کشید، شکستن سکوت چیزی است که اکنون به آن نیاز داریم. برجسته کردن بی‌عدالتی و معکوس‌کردن آن، این آن چیزی است که اکنون به آن نیاز داریم. سوق‌دادن جامعه بین‌المللی به‌سمت اقدام صریح، این آن چیزی است که این‌جا و اکنون درخواست می‌کنیم. متشکرم.
دوستان عزیز، مفتخرم که امروز این‌جا نزد شما باشم تا تعهد خود را مورد تأکید قرار دهم و مسیر در جستجوی عدالت را ادامه دهم، تا باز هم بر درهای بسته بکوبم، هر چقدر هم طول بکشد تا باز شوند و هم‌چنان جامعه جهانی را تشویق کنم روی خود را برنگرداند تا ساکنان کمپ لیبرتی در آزادی و یک زندگی جدید باشند.
من نگرانم که با وجود همه تلاشهایمان در دوره‌های اخیر، بی‌عدالتی هم‌چنان غالب است، درها هم‌چنان قفل هستند و جامعه جهانی قادر نبوده، تلاش نکرده و خیلی ساده شهامت آن را نداشته که تحولی در محاصره پنج ساله‌یی ایجاد کند که دقیقاً همان چیزی است که هم‌چنان در لیبرتی ادامه دارد. درست است که متأسفانه وضعیت در بسیاری از نقاط خاورمیانه‌رو به وخامت گذاشته و راه آنارشیسم، ستم، اذیت و آزار، تفرقه فرقه‌یی و درد و رنج ظاهراً بی‌پایان مردمی را باز کرده که فقط می‌خواهند در صلح با اقوام و همسایگان خود زندگی کنند.
این اما حقیقت ندارد که به این دلیل، مشکلات ساکنان لیبرتی باید از اهمیت کمتری برخوردار شود، پایان دادن به محاصره لیبرتی بیش از هر زمان دیگری به‌طور اضطراری لازم است.
اجازه بدهید بر گام‌های فوری لازم و ممکن برای شکستن این بن‌بست تأکید کنم:
یکم، آمریکا و کشورهای عضو اتحادیه اروپا و دیگر کشورهای ذیربط باید سهمیه‌یی برای اعطای پناهندگی و تعهد مالی برای بازاسکان ساکنان کمپ لیبرتی بپذیرند.
دوم، کمیساریا باید با دولت عراق بر سر استاتوی کمپ لیبرتی به‌عنوان یک کمپ پناهندگی تحت حفاظت قانون بین‌الملل وارد عمل شود.
سوم، تشویق دولت عراق برای برقراری یک کمیته ترکیبی بی‌طرف جهت نظارت بر اعمال یادداشت تفاهم 2011 بین دولت عراق و ملل متحد.
چهارم، درخواست از یونامی برای تعیین افسران رابط بی‌طرف که در کمپ سکونت داشته باشند و گزارش‌دهی مستقل را در مورد شرایط روزمره زندگی تضمین کنند.
پنجم، اصرار بر این‌که دولت عراق باید دسترسی به خدمات پزشکی را تضمین کند.
ششم، از دولت عراق خواسته شود تضمین کند که کمپ بدون تأخیر به شبکه برق شهری وصل شود.
شروع به‌کار روی این گام‌ها نباید خیلی سخت باشد، مادامی که اراده سیاسی وجود داشته باشد تا ساکنان را به‌عنوان پناهندگانی که هستند به‌رسمیت بشناسند. نباید سکوت کرد و کنار کشید، شکستن سکوت چیزی است که اکنون به آن نیاز داریم. برجسته کردن بی‌عدالتی و معکوس‌کردن آن، این آن چیزی است که اکنون به آن نیاز داریم. سوق‌دادن جامعه بین‌المللی به‌سمت اقدام صریح، این آن چیزی است که این‌جا و اکنون درخواست می‌کنیم. متشکرم.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar